Ο Κυριακος Κυριακιδης θυμοταν μια φορα, αφου ειχε φταση εξω από το μυλο, περπατωντας μονος του για ωρες μεσα στην ερημια, και δοκιμασε να ξεφορτωσει τα σακια το σταρι από τα γαιδουρια, και δεν μπορεσε. Τα δακτυλα του ηταν παγωμενα από το κρυο, δεν μπορουσε να τα λυγιση. Φωναζε απεγνωσμενα για να τον ακουσουν οι μυλωναδες μεσα από τον μυλο, για να’ρθουν να τον βοηθησουν. Οι μυλωναδες ειχαν αναμμενη φωτια, ζεστη μεσα, και κουβεντιαζαν αμεριμνα, ξεχασμενοι μεσ’ στην γλυκεια την θαλπωρη.Και η κορη της η Μαρικα νοιαζοτανε για τον Κυριακο. Ελεγε ότι καθοταν η Αναστασια, μεσα στο ζεστο το σπιτι της, ενώ ο Κυριακος πηγαινε αγωγι, νυχτα-μερα χειμωνα καιρο.
Ο Κυριακος σ’ αυτά τα αγωγια, δεν ειχε μονο το κρυο να σκεφτει, αλλα και τα πεινασμενα αγριμια που αλωνιζαν στην ερημια. Ετσι, όπως θυμαται και διηγηθηκε, μια νυχτα οντας στο αγωγι, αφουγκραστηκε το θροισμα και τριξιμο κλαδιων, σε κατι θαμνους κοντα στο μονοπατι που διαβαινε, διεκρινε ένα λυκο αναμεσα. Χωρις να χαση την ψυχραιμια του, προσποιηθηκε το ξυλο που κρατουσε για ντουφεκι, και με βροντερες κραυγες, εν ειδη πυροβολισμων και ταυτοχρονα πετωντας πετρες, κατορθωσε να τρομαξει τον λυκο που τραπηκε σε φυγη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου